Lang verhaal kort
Hoe leg je je ervaringen van 2 maanden, 70 baby's en peuters, 45 moeders, 2 weeshuizen, 3 bizarre gesprekken, 1 ooginfectie en 1 bijholteontsteking, 63 muggenbeten, 26 kakkerlakken, 1 nacht in een lemen hut, 3 romantische weekendjes, 1 mogelijke malaria besmetting, 4 emotionele afscheidsceremonies en 1 onmogelijke bestuurder van een weeshuis vast in 1 blogbericht? Ik weet het niet, bij een borrel in Nederland komt de rest van de verhalen. Beloofd.
De afgelopen 2 maanden waren intensief, vermoeiend, emotioneel, maar vooral erg indrukwekkend. Ik weet nu weer waarom ik terug wilde naar Afrika. Te zien en te voelen hoe mensen hier leven, hoe anders de cultuur, de gewoonten en de leefwijze zijn. Ik heb gekregen waar ik naar op zoek was, meer dan dat zelfs. De indrukken die je opdoet en de mensen die je ontmoet maken diepe indruk en ik ben heel blij dat ik deze stap genomen heb.
Het grootste deel van de tijd heb ik doorgebracht in het weeshuis in Blantyre, waarover ik eerder al vertelde. Naast mijn werk in het weeshuis, ben ik ook meegegaan op een soort huisbezoeken van kinderen die teruggegaan zijn naar de villages, naar fysiotherapie en naar de foster houses waar kinderen komen die niet terug kunnen naar familie. Na een aantal weken kreeg ik de kans om ook het weeshuis van Open Arms in Mangotchi te bezoeken, dus daar ben ik de afgelopen weken geweest. Mangotchi ligt vlak aan het grote meer van Malawi en is echt een dorp. Het weeshuis ligt erg afgelegen, dus hier ben je echt op jezelf aangewezen, er is bijna niks. De dichtstbijzijnde supermarkt is 40 minuten lopen. Ik vond het vanaf het allereerste moment echt fantastisch. De kinderen zijn zo lief, de dames die ze verzorgen zo ontzettend hartelijk en dankbaar en moet eerlijk toegeven, het weer is er ook erg aangenaam. (In tegenstelling tot Lilongwe, waar het nu best koud is). Op mijn eerste dag werden we welkom geheten door dans en zang, erg Afrikaans. Op de tweede dag hebben we een aantal kinderen bezocht in een lokale village en dit was wel erg indrukwekkend. Een aantal kinderen had nog nooit een blanke gezien en ik voelde me erg wit, rijk en bekeken.
De verhalen van veel van de kinderen in het weeshuis zijn schokkend en onbegrijpelijk af en toe. Beatrice werd gevonden terwijl haar moeder haar in het meer wilde gooien. Chisomo werd door een toevallige voorbijganger in een plastic tas aan een boom gevonden. Chifundo werd gered terwijl haar moeder haar levend aan het begraven was. En natuurlijk mijn mooie kleine meisje, ik was op slag verliefd. Thoko heeft een beperking door zuurstofgebrek bij haar geboorte en verloor daarbij haar moeder. Haar familie is niet meer in haar geïnteresseerd omdat ze mogelijk nooit zelfstandig kan lopen en praten. Ze is zo ontzettend lief en vanaf de eerste dag hebben we een connectie die ik met geen van de andere kinderen heb. Afscheid nemenwordtbijzonder moeilijk.
De dames in Mangotchi spreken nauwelijks Engels en hebben veelal geen opleiding gevolgd. Toch hebben we bijzondere, maar ook erg genante gesprekken gehad. Momenteel heerst er nogal een rel over 2 vrouwen die verloofd zijn en dat is hier echt onbespreekbaar. Nou ja bijna dan, ik werd samen met een andere vrijwilligster gevraagd om uit te leggen hoe dit dan werkte. Wat dan het doel van het huwelijk is, hoe hebben ze sex? En we moesten vooral eerlijk zijn.. Toen het gesprek via een omweg op omgebouwde mannen en vrouwen kwam werd het mogelijk nog ingewikkelder. Uiteindelijk hebben we verteld dat je dan iets in een shop koopt en met deze uitleg waren ze redelijk tevreden. Al denk ik niet dat ze ooit op het niveau van ons tolerante kikkerlandje zullen komen hier.
Op dit moment ben ik even terug in Lilongwe. Na een beetje gedoe met een nogal moeilijke Engelse bestuurder van het weeshuis, ook een lang verhaal (die kost zeker 2 borrels) is het fijn om even terug te zijn bij Harmen. Morgen ga ik nog voor een paar dagen terug naar Mangotchi en dan zit dit deel van mijn avontuur er ook weer op. Het was een bijzondere ervaring, ik heb veel geleerd, veel indrukken opgedaan, maar een carrièremove naar het onderwijs of kinderopvang zit er zeker niet in. Nog 2 maanden en dan sta ik weer op Schiphol, een raar en onwerkelijk idee. Gelukkig heb ik nog even om me daar op voor te bereiden, want hoeveel ik ook de bitterballen, het rosébier en een echt terras mis, zodra ik weer voet zet op Nederlandse bodem weet ik zeker dat mijn Afrikaanse hart zal bloeden.
The Police Report
Geen moment heb ik me echt onveilig gevoeld, ik praatte met de mensen die ik onderweg tegen kwam en liep gerust alleen op straat. Natuurlijk is het dom om in het donker in je eentje rond te gaan zwerven, maar dat doe ik in Amsterdam liever ook niet. Ik loop niet te koop met dure sieraden of apparatuur, ik zie eruit alsof ik in dagen niet heb gedoucht (enigszins beschaamd moet ik toegeven dat dit ook echt waar is) en dan op dat ene moment dat je het dus het minste verwacht wordt het besef ´this is Africa´ ineens weer duidelijk. Op klaarlichte dag overvallen door een agressieve jongeman in een donkerblauwe trui (ik zou echt een waardeloze getuige zijn voor opsporing verzocht, want verder dan het signalement zwart kom ik niet, hoe erg dat ook is..)
Nadat de ‘verdachte' om geld vraagt en ik samen met een andere vrijwilliger stug doorloop en de jongen negeer, loopt hij ineens naast me, geeft me een duw en trekt de rits van mijn rugzak open. Na een flinke graai in mijn tas rent hij weg. Hij heeft mijn camera, mijn telefoon en cash geld weten te grijpen, geen slechte vangst op een dooie zondagmiddag. Ik heb nog even de neiging om achter hem aan te rennen, maar kom snel tot het besef dat ik mijn conditie zodanig heb verwaarloosd dat hij me waarschijnlijk nog zou uitlachen ook. Ik weet me te beheersen. Het ergste is dat iemand je je gevoel van veiligheid afneemt en je nu niemand meer durft te vertrouwen. Daarnaast beperkt het ook mijn bewegingsvrijheid, omdat ik tot nog toe bijna alles te voet deed en nu voor alles een taxi of ander vervoer moet regelen.
Zoals ik al aangaf heeft het weinig zin om aangifte te doen met de illusie dat ze de dader zullen pakken, zeker met mijn geringe signalement, maar voor mijn verzekering heb ik wel een police report nodig. Moet toegeven dat ik dit in Nederland nog nooit heb gedaan, maar kan me niet voorstellen dat dit op dezelfde manier gaat:
10:30 Ik kom aan bij het politiebureau, alhoewel het meer lijkt op een verlaten cellencomplex waar zelfs een zwerver nog geen onderdak zou zoeken. De plaatselijke agent (met Ferrari t-shirt) heeft bijzonder weinig interesse maar na een paar zielige blikken van mijn kant neemt hij me mee naar het achterkantoortje.
10:40 Terwijl ik plaatsneem op een bankje waar ik bijna direct van af val kijk ik naast me en zie een exacte kopie van die grote donkere man uit de Green Mile naast me zitten. Was die niet ter dood veroordeeld? Terwijl de agent op een wit A4 velletje een paar lijnen trekt met een perforator (hij merkt nog opdat ik wel een lineaal voor hem kan kopen), hoor ik achter mij een vrouwelijke agent behoorlijk heftig tekeergaan. Als ik even later haar gezicht zie ben ik blij dat ik niet op de stoel voor haar zit. De agent neemt mijn verklaring op en ik moet bedenken wat de waarde en merknaam is van mijn telefoon en camera. Ik heb geen flauw idee, dus bedenk dit ter plekke.
10:50 De agent geeft mij de handgeschreven verklaring die we moeten gaan kopiëren (ik heb een Malawiaanse collega mee en een auto, erg handig blijkt later). We moeten met de auto een kilometer verder naar een lokaal winkeltje om de benodigde kopieën te gaan maken. Terwijl ik betaal vraag ik me af wat ze in godsnaam met 6 kopieën moeten, maar het lijkt me niet slim om daar nu over te beginnen.
11:10 Terug op ‘bureau'. Ik moet betalen voor het report, 10.000 MK. Ik ga in protest want weet dat het slechts 2.000 MK is. Dat geven ze later dan ook toe. Ik krijg te horen dat de cassier niet aanwezig is en dat we om een uur of 4 maar terug moeten komen. Ik heb inmiddels wel betaald, dat kan dan kennelijk wel.
11:30 In de auto wordt mijn collega gebeld (ik heb natuurlijk geen telefoon meer) door meneer agent dat we weer terug moeten komen.
11:40 Terug op bureau is mijn Ferrari vriend toch begonnen met het officiële document. Ik doe mijn verhaal nogmaals, moet een aantal formulieren tekenen en zie dat er slechts 2 kopieën nodig zijn. De anderen zijn voor zijn eigen voorraad vermoed ik. Dan zegt hij dat we naar de cassier toe gaan. We zijn in een 2 persoonsauto, maar heer agent komt er gezellig bij zitten. Terwijl ik tussen de 2 mannen vastgeklemd zit, probeert de agent nog een verwoedde versierpoging. Hij komt bij mij in Holland wonen om te studeren. Lijkt me verstandig, maar voel me niet direct de aangewezen persoon om hem hierbij te steunen.
11:50 De cassier (er is blijkbaar maar 1 persoon die geld mag ontvangen) blijkt bij een lokale road block te zitten. Nadat ik mijn verhaal nogmaals doe (of eigenlijk de agent) en de naam Holland vervolgens veelvuldig hoor in het daaropvolgende gesprek wil de cassier wel een bonnetje schrijven. Tergend langzaam komt er een bonnenboek tevoorschijn. Na de benodigde 4 stempels kunnen we weer terug naar het kantoor. Wederom merkt de agent tussen neus en lippen op dat ik hem altijd kan bellen, zijn nummer staat namelijk op het police report. Hij heeft er voor de zekerheid nog een extra nummer bij gezet. Het eerste zal maar buiten gebruik zijn natuurlijk..
12:10 Terug op bureau. Er is geen nietjesappraat, maar wel nietjes. Ik hoef helemaal geen nietje, maar meneer agent staat erop. Dus peutert hij met zijn vingers een nietje door de formulieren. Als ik me klaar maak om te vertrekken blijkt dat de officier eerst nog moet tekenen. Hoe kan ik zo stom zijn. Mijn formulieren gaan naar de officier die het geheel ook nog even aandachtig bestudeert. Een andere agent komt in de tussentijd vragen wat ik hier toch steeds kom doen, hij heeft me nu al 3 keer gezien. Ik antwoord dat ik me dat ook afvraag. Als de officier klaar is krijg ik dan eindelijk mijn zeer amateuristische police report. Heb ernstige twijfels of mijn Nederlandse verzekering hier iets mee kan, maar anders kan ik natuurlijk mijn nieuwe ‘vriend' bellen!
Takulanidarani Ku Blantyre!
Het is goed mogelijk dat jullie in Nederland de afgelopen week ook nieuws uit Malawi hebben gezien, de president is namelijk overleden. Iedereen die de politiek hier een klein beetje heeft gevolgd, zal snappen dat we erg benieuwd zijn hoe het nu gaat lopen. Bingu (de vorige president) heeft in de eerste 5 jaar van zijn regeren veel goeds gedaan, maar de afgelopen jaren is het land hard achteruit gegaan. Er is geen diesel of benzine, geen suiker, veel stroomstoringen, de prijzen zijn torenhoog en de bevolking is erg arm. De oppositie had hem nog 60 dagen gegeven om af te treden voordat er protesten zouden komen, maar hij is dus nog voor deze datum overleden aan een hartstilstand. Al vrij snel is zijn vice-president Joyce Banda (een vrouw!) beëdigd en het is afwachten wat zij gaat doen. Ik hoop dat onze nieuwe president donoren weet terug te winnen (door het vorige regime hebben alle sponsors zich teruggetrokken en loopt het land miljarden mis) en ik hoop op een betere toekomst voor Malawi. Het blijft alleen wel Malawi, dus afwachten wat er zal gebeuren. Wordt zeker vervolgd.
Ik ben na precies 3 maanden in Lilongwe te hebben gewoond en gewerkt, vorige week maandag naar Blantyre vertrokken, zo´n 300 km ten zuiden van Lilongwe. Ik heb afscheid genomen van mijn lieve collega´s in Africa House met echte Hollandse pannenkoeken. 3 uur in de keuken en binnen een half uur was alles op, maar het was het waard. In de middag hadden we een HIV voorlichting met alle medewerkers, in het Chichewa, dus ik heb ongeveer 10 woorden verstaan. Ik vond het opvallend hoe open er toch over gesproken werd en op een enkeling na ging iedereen er erg serieus mee om. Na de voorlichting kon iedereen gratis testen en als manager kon ik helaas niet achterblijven. Na 3 mislukte prikpogingen in mijn vinger (ik háát naalden) was ook ik gelukkig ‘still going strong' zoals één van mijn koks het uitdrukte. Iedereen was negatief, maar er waren ook 2 medewerkers die weigerden te testen.
Inmiddels alweer een week in het weeshuis en begin mijn routine te vinden. Open Arms ligt in het noorden van de stad en er verblijven hier 35 kinderen tussen de 0 en 2 jaar oud en 8 kinderen tussen de 2 en 5 die in een soort van ‘huis' wonen. De ontvangst is hartverwarmend, binnen de kortste keren wordt je omringt (lees: aangevallen) door kinderen die allemaal een beetje aandacht willen. Toch vond Madonna geen van de kinderen genoeg ster-potentie hebben om te adopteren en dus is ze naar een ander weeshuis gegaan. Ik kan het me moeilijk voorstellen als je die schattige kopjes ziet.
De sfeer in het weeshuis is erg goed. De ‘moeders' die elk verantwoordelijk zijn voor een aantal kinderen zijn erg aardig en de kinderen over het algemeen erg vrolijk. Om 7 uur krijgen alle kinderen tegelijk ontbijt en dan is het echt een gekkenhuis. De oudsten eten zelf hun pap, de jongste kinderen geven wij te eten. Al voordat de dag goed begonnen is, ben je dus al bedekt onder de pap en plaslucht. De kinderen worden pas na het ontbijt verschoond, als je ziet hoe ze eten snap je ook wel waarom, maar ze ruiken dus niet bepaald fris. De rest van de dag speel ik met de kinderen, help in de keuken en de laundry (er is een onophoudelijke stroom wasgoed elke dag), geef ik flesjes en hapjes, wordt ik als klimtoestel gebruikt, knuffel ik met baby's, bedenk ik spelletjes voor de oudsten, probeer ik tussendoor de namen van de kinderen en de dames te leren en ook nog een beetje Chichewa op te pikken. Kortom, best druk!
Afgelopen weekend met Harmen en een groep vrienden naar Cape Maclear geweest, 4 dagen op het strand in een heel mooi romantisch hutje. Behalve een beetje zwemmen, snorkelen en gin-tonics drinken op het strand bijzonder weinig gedaan, was echt heerlijk. Het doet je wel beseffen dat Malawi zoveel moois te bieden heeft, maar dat dit nog nauwelijks is ontdekt. Het voordeel daarvan is wel dat het heerlijk rustig is en het massa-toerisme hier niet bestaat. Geen grote betonblokken met winkelboulevards, maar alleen een paar barretjes en curio stalletjes. Als je hier bent geweest, wil je nooit meer naar de Spaanse costa en zelfs Bloemendaal heeft hevige concurrentie gekregen..
Het is opmerkelijk hoe snel je je leven in dit nieuwe land opbouwt (dat klinkt heel Bijbels, maar zo is het niet bedoeld) en de band die je krijgt met mensen. Mijn vertrek bij Africa House viel niet overal goed, maar uiteindelijk moet je toch je eigen keuzes maken en ben ik met een positief gevoel en veel goede herinneringen vertrokken. De overgang van zakenreizigers naar weeskinderen is groot, maar de uitdaging om er ook hier weer een onvergetelijke tijd van te maken nog groter!
Not everybody who wanders is lost
Na 2 maandendoor Afrika te te hebben gereisd, kreeg ik op mijn laatste avond een klein opgevouwen briefje van een medereiziger. Ik mocht het niet openmaken, totdat het moment kwam waarop ik dacht het nodig te hebben. Lang heb ik het bewaard, maar vlak voor mijn nieuwe avontuur begon, heb ik het toch gelezen. ´Not everybody who wanders is lost´. Op de een of andere manier maakte dit indruk op me en nog vaak denk ik aan dat kleine briefje, dat ik nog steeds bij me draag.
Inmiddels ben ik alweer ruim 2 maanden aan het werk in Afrika als Lodge Manager in Malawi, maar de afgelopen tijd begon het toch wat te knagen. Ik heb het hier naar mijn zin en alles is perfect, te perfect, ergens klopt het voor mij niet. Ik wil Afrika zien, voelen, meemaken en dat gevoel krijg ik hier niet 100%. Mijn leven hier is te makkelijk, te luxe. Alles staat voor mij klaar, mijn huis wordt schoongemaakt, mijn was wordt gedaan, het klopt niet. Natuurlijk zie ik buiten mijn werk wel hoe het echte leven is, praat ik met mensen, zie ik hoe de mensen wonen en zie ik af en toe in de weekenden meer van Malawi dan alleen Lilongwe, heb gevoel blijft, of wordt daardoor juist alleen maar sterker. Omdat ik Harmen hier ben tegengekomen (voor wie dat nog niet wist.. mijn grote liefde op een van de meest vreemde plekken ter wereld tegenkomen..) is dat gevoel een tijdje naar de achtergrond gegaan, als alles naast je werk zo leuk is vergeet je de rest snel, maar besef me nu wel dat ik hier nu ben en het nu moet doen! Inmiddels samen met Harmen besloten om in augustus terug te gaan naar Nederland en ik wil dan niet het gevoel hebben niet dat gedaan te hebben waar ik eigenlijk voor kwam.
Conclusie van bovenstaande, heb ontslag genomen bij de lodge en vertrek per april naar Blantyre, in het zuiden van Malawi, om daar als vrijwilliger bij een weeshuis aan de slag te gaan! Ik heb er erg veel zin in, het zal een hele andere ervaring worden dan werken hier, maar dat lijkt me nou juist zo leuk!
Wat er verder is gebeurd. Paar weken terug heerlijk weekend met Harmennaar Zomba geweest, in een heel mooi huisje boven op het plateau geslapen, echt fantastisch! Lekker 3 dagen genoten van het uitzicht en de hele koelbox lekkere hapjes die we hadden meegenomen. Onderweg vers fruit en groente gekocht, dus echt vakantiegevoel. Een week later samen met een aantal Nederlandse vrienden van hier naar Senga Bay geweest, in het huis van de eigenaren van delodge. Zij hebben een huis aan het meer, met privéstrand, hangmat en alles wat je je daar verder bij voorstelt. Vuurtje op het strand gemaakt en lekker genieten. Zoals jullie wel begrijpen, mijn leven is echt vervelend hier.. ;-)
Op de tripjes na gewoon aan het werk, lange dagen en probeer vooral zelf veel projectjes op te zetten. Laatst een valentijnsdiner georganiseerd, was een groot succes. Hier de boel draaiende houden kan af en toe ook al best een uitdaging zijn. Het blijft wel Afrika, geen benzine, problemen met de bank, veel stroomuitval etc. 's Avonds probeer ik zoveel mogelijk te doen, hardloopclubje, volleybal, muziek bij het hotel en eten of stappen met vrienden.
Komend weekend weer naar het meer, nu lekker kamperen. Lekker om na 3 weken werken weer even weg te gaan. Daarna nog 3 weken hier aan het werk en dan zal ik voorlopig even afscheid moeten nemen van Lilongwe, mijn collega's, nieuwe vrienden en natuurlijk Harmen. Maar hoe moeilijk dat ook wordt, ik weet zeker dat ik dit wil gaan doen! En als ik ook maar heel eventjes twijfel, denk ik aan dat hele kleine opgevouwen briefje..
It giet oan..?
Vanuit een warm Malawi lees ik allemaal berichten over sneeuw, ijs en weddenschappen over een mogelijke Elfstedentocht. Overbodig om te vermelden dat het moeilijk is om daar een beeld van te vormen als je hier in de volle zon een zwembad staat leeg te scheppen, mijn werkzaamheden zijn nogal afwisselend.. Hier zijn wel de echt zware regens begonnen met bijbehorend onweer en op de temperatuur na waan ik me dus heel af en toe weer terug in Nederland. Het grote nadeel hier is alleen dat er geen straatverlichting is en je ´s avonds in de regen dus echt niks ziet. Gisteren bijna een voetganger aangereden die in een zwarte regenjas natuurlijk compleet onzichtbaar was.. Heb momenteel wel benzine, dus zit gelukkig niet zo vast aan de lodge en kan regelmatig naar de stad om inkopen te doen of met andere mensen afspreken. Vorige week Nederlandse borrel gehad met zelfgemaakte bitterballen (niet door mij, heb ze alleen rondgedeeld) was erg gezellig. Daarna naar de plaatselijke discotheek geweest, muziek is bijzonder slecht, maar wel lekker om gewoon midden in de nacht buiten je biertje op te drinken!
Komend weekend moet ik werken (werk 12 dagen en heb dan 2 dagen vrij) dus weinig activiteiten gepland. Volgend weekend naar Zomba voor 3 dagen, dus daar heb ik wel heel veel zin in! Lilongwe is best leuk hoor, maar af en toe even weg om nog wat meer van het land te zien is wel een aanrader, daarvoor ben ik tenslotte ook gekomen. Vorige week zaterdag een tripje gemaakt (we hebben nu tenslotte petrol..) naar Dedza, daar is een lodge met hele lekkere cheesecake, waar ze aardewerk verkope, erg leuk! Was de eerste keer dat ik de stad uit ging en dus wat meer van Malawi heb gezien. Natuurlijk afgelopen zomer ook wel doorheen gereden, maar dat is toch wel weer een beetje weggezakt en bovendien moeilijk om je alles precies te herinneren als je 60 dagen achtereen in een truck gezeten hebt.
Mijn werk als Lodge Manager wordt eigenlijk steeds leuker, omdat ik de mensen, het bedrijf en het land steeds beter leer kennen. Af en toe moet je wel je verwachtingen en principes overboord gooien, maar dat heeft ook wel wat. Ik ben nu met de marketing van Afric House bezig en heb dus een Facebook pagina en twitter account genaakt. Zal de linkjes hieronder plaatsen voor iedereen die het leuk vindt.
Malawi blijft een raar land om te wonen en werken. Afgelopen week mijn visum verlengd dat slechts voor30 dagen geldig was en dat duurde slechts 1,5 uur, best snel voor Malawiaanse begrippen, aangezien ik naar 3 verschillende hokjes moest voor stempels en betalingen. Maar ik mag blijven. Voorlopig tot 1 maart en dan moet ik weer opnieuw.
Ik ga vanaf deze week ook helpen met het voorbereiden en checken van de betalingen van de safaris en dus een dag per week op de werkplaats werken waar alle voertuigen worden klaargemaakt en gerepareerd. Leuk om ook hier wat van mee te krijgen en mijn werkzaamheden wat uit te breiden. In mijn vrije tijd probeer ik zoveel mogelijk ook buiten de lodge te doen, binnen de beperkingen dat ik er bijna altijd moet zijn. Op woensdag is er een volleybalcompetitie waar mijn volleybalcarriere weer nieuw leven wordt ingeblazen. Oké, eerlijk, het gaat vooral om de gezelligheid. Daarnaast gaan we vaak met een groepje eten of komen er wel weer andere dingen voorbij, dus vermaak me prima hier! Enige puntje is natuurlijk wel dat ik als echte Fries die Elfstedentocht niet wil missen! Is het heel erg dat ik stiekem hoop op een beetje dooi..?
http://www.facebook.com/people/Africa-House-Malawi/100003493351020
Viva la Vida
Het is opvallend hoe snel je went aan een nieuwe omgeving, een nieuwe baan en nieuwe mensen om je heen. Een compleet andere wereld die je toch heel snel als je eigen gaat beschouwen.
Het werkende leven is begonnen nadat ik in de eerste week een beetje rustig kon wennen in het hotel. Inmiddels ben ik verhuisd naar het huisje op het terrein van de lodge, Africa House, waar ik werk. Het lijkt niet echt op de hut die de meeste mensen in hun hoofd hebben, het is namelijk gewoon van steen en heeft zelfs 2 verdiepingen! Africa House is echt super mooi. Er zijn 8 kamers die allemaal in een de stijl van een land of Afrikaans thema zijn ingericht. Het ligt zo´n 10 km van Old Town, waar Kiboko Hotel zit, maar eigenlijk vind ik het wel lekker hier. Het personeel is super aardig, al is de manier van werken is toch wel wat anders dan in Nederland. De sfeer is wel heel relaxt en heb het dan ook erg naar mijn zin. Naast het dagelijks aansturen van het personeel en zorgen dat alles goed gaat, ben ik zelf ook hard op weg een echte doe-het-zelfer te worden. Nooit gedacht dat ik daar in Afrika nog eens achter zou komen.
Afgelopen week ben ik geslaagd voor mijn rij-test. Ze rijden hier links, maar het moeilijkste is het ontwijken van de vele voetgangers, fietsen, honden etc die overal op de weg lopen. Vooral in de avond is dit best lastig. Zelfs voor taxichauffeurs is dit moeilijk, want heb al bijna een ongeluk gehad. De bestuurder zag namelijk door de zware hoosbui niet dat er een auto stil stond op de weg en die konden we echt op het nippertje ontwijken waardoor we in de berm terecht kwamen. Zelf rijden lijkt me dus nog wel de beste optie en heb nu een kleine auto die ik kan gebruiken. Enige probleem is alleen dat er geen benzine is, dus zodra mijn tank leeg is, moet ik weer met de bus of taxi. Vorige week met de minibus (een 15-seater in Nederland, hier zeker geschikt voor dubbele aantal passagiers) naar Old Town gegaan en ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn huidskleur, aangezien er weinig blanke mensen gebruik van maken. Zondag naar een soort kerkdienst in een hele grote tent geweest, hele bijzondere sfeer, want iedereen danst en zingt. Er was zelfs een bekende Malawiaanse zanger! Ik werk 6 dagen per week, maar probeer toch zoveel mogelijk mee te krijgen van het leven buiten de lodge. Hopelijk kunnen we binnenkort nog wat tripjes plannen zodat ik ook wat meer van Malawi kan zien.
Malawi is momenteel economisch en politiek niet echt stabiel. De prijzen hier zijn ontzettend hoog, de oogst dreigt te mislukken terwijl de president alle voorraden al heeft verkocht. Het wordt voor de lokale bevolking steeds moeilijker om rond te komen en het geld wordt steeds minder waard. Zoals ik al vertelde is er nauwelijks benzine of diesel en als dat er wel is moet je dagen wachten, echt heel raar om kilometers lange rijen voor een benzinepomp te zien staan.
Het leven hier is anders, maar als je je daarop instelt, is het wel een geweldige ervaring om dat van zo dichtbij mee te maken!
Happy New Year from Malawi!
Amper 4 maanden nadat ik vanuit Nairobi terugvloog naar Nederland, zit ik alweer in het vliegtuig terug naar Afrika. Het eerste dat me opvalt als we dichter bij de grond komen is het groene landschap, dat in tegenstelling tot de vorige keer dat ik door Malawi kwam een heel ander beeld geeft. Als ik later uit het vliegtuig stap besef ik me ook direct wat hiermee samenhangt: veel regen! Perfecte timing om aan het begin van het regenseizoen terug te komen.. Als we even later Lilongwe in komen rijden kom ik ook tot de ontdekking dat ik hier gewoon al ben geweest! We hebben hier een korte stop gemaakt van een paar uur, maar dat dit Lilongwe is, was me toen denk ik ontgaan. Als ik de straat iets verder was ingelopen had ik zelfs het hotel gezien, heel apart.
Malawi zelf is momenteel nogal al een chaos, er is amper benzine en diesel en de prijzen in de supermarkten zijn ontzettend hoog. In het hotel is het erg rustig, de lodge is nu gesloten en veel werknemers zijn op vakantie. Vanaf volgende week wordt het hopelijk weer wat drukker en kan ik ook echt beginnen!
Ik wens iedereen een heel gelukkig en gezond 2012!!
There's more to be seen than can ever be seen, more to do than can ever be done.
Mijn ontdekkingsreis in Afrika begon afgelopen zomer, maar is nog niet voorbij. Nederland is slechts een tussenstop. Over 6 weken heb ik mijn vertrouwde huis, baan, familie en vrienden gedag gezegd en volg ik mijn gevoel 12.218 km naar het zuiden. Dan sta ik alleen en met slechts 2 tassen in 'the warm heart of Africa'. Het kriebelt, ik ben onrustig en kan me slecht concentreren. En toch ben ik nog nooit ergens zo zeker van geweest.
Ik weet niet welke onzichtbare kracht me terugdrijft naar het continent waar ik op slag verliefd op werd, vanaf de allereerste dag zwervend door de straten van Kaapstad. Als een donderslag kwam ineens het besef dat ik hier wilde zijn, niet wetend waar precies en wat te doen, maar dat ik terug zou komen was ineens een vaststaand feit.
Ik weet niet wat het is, maar de indruk die Afrika op mij heeft gemaakt is moeilijk in woorden te vangen. Zijn het de mensen, die ondanks hun soms uitzichtloze situatie altijd even vriendelijk en behulpzaam zijn, waardoor je eigen zorgen ineens zo ontzettend onbelangrijk lijken? Zijn het de kinderen, die met een brede glimlach je tegemoet rennen en je direct laten lachen? Is het de ongerepte natuur die constant veranderd en die je urenlang gewoon aan je voorbij kunt laten gaan, zonder iets te doen, alleen maar verwonderd toekijken? Is het de enorme hoeveelheid wilde dieren die je ineens heel klein doen voelen? Het is in ieder geval een gevoel dat je raakt, zich in je nestelt en je niet meer loslaat.
Maar er is nog zoveel meer te zien, nog zoveel meer te doen. En ik kan niet wachten het te ontdekken!