Mijn ontdekkingsreis in Afrika begon afgelopen zomer, maar is nog niet voorbij. Nederland is slechts een tussenstop. Over 6 weken heb ik mijn vertrouwde huis, baan, familie en vrienden gedag gezegd en volg ik mijn gevoel 12.218 km naar het zuiden. Dan sta ik alleen en met slechts 2 tassen in 'the warm heart of Africa'. Het kriebelt, ik ben onrustig en kan me slecht concentreren. En toch ben ik nog nooit ergens zo zeker van geweest.

Ik weet niet welke onzichtbare kracht me terugdrijft naar het continent waar ik op slag verliefd op werd, vanaf de allereerste dag zwervend door de straten van Kaapstad. Als een donderslag kwam ineens het besef dat ik hier wilde zijn, niet wetend waar precies en wat te doen, maar dat ik terug zou komen was ineens een vaststaand feit.

Ik weet niet wat het is, maar de indruk die Afrika op mij heeft gemaakt is moeilijk in woorden te vangen. Zijn het de mensen, die ondanks hun soms uitzichtloze situatie altijd even vriendelijk en behulpzaam zijn, waardoor je eigen zorgen ineens zo ontzettend onbelangrijk lijken? Zijn het de kinderen, die met een brede glimlach je tegemoet rennen en je direct laten lachen? Is het de ongerepte natuur die constant veranderd en die je urenlang gewoon aan je voorbij kunt laten gaan, zonder iets te doen, alleen maar verwonderd toekijken? Is het de enorme hoeveelheid wilde dieren die je ineens heel klein doen voelen? Het is in ieder geval een gevoel dat je raakt, zich in je nestelt en je niet meer loslaat.

Maar er is nog zoveel meer te zien, nog zoveel meer te doen. En ik kan niet wachten het te ontdekken!