Het is goed mogelijk dat jullie in Nederland de afgelopen week ook nieuws uit Malawi hebben gezien, de president is namelijk overleden. Iedereen die de politiek hier een klein beetje heeft gevolgd, zal snappen dat we erg benieuwd zijn hoe het nu gaat lopen. Bingu (de vorige president) heeft in de eerste 5 jaar van zijn regeren veel goeds gedaan, maar de afgelopen jaren is het land hard achteruit gegaan. Er is geen diesel of benzine, geen suiker, veel stroomstoringen, de prijzen zijn torenhoog en de bevolking is erg arm. De oppositie had hem nog 60 dagen gegeven om af te treden voordat er protesten zouden komen, maar hij is dus nog voor deze datum overleden aan een hartstilstand. Al vrij snel is zijn vice-president Joyce Banda (een vrouw!) beëdigd en het is afwachten wat zij gaat doen. Ik hoop dat onze nieuwe president donoren weet terug te winnen (door het vorige regime hebben alle sponsors zich teruggetrokken en loopt het land miljarden mis) en ik hoop op een betere toekomst voor Malawi. Het blijft alleen wel Malawi, dus afwachten wat er zal gebeuren. Wordt zeker vervolgd.

Ik ben na precies 3 maanden in Lilongwe te hebben gewoond en gewerkt, vorige week maandag naar Blantyre vertrokken, zo´n 300 km ten zuiden van Lilongwe. Ik heb afscheid genomen van mijn lieve collega´s in Africa House met echte Hollandse pannenkoeken. 3 uur in de keuken en binnen een half uur was alles op, maar het was het waard. In de middag hadden we een HIV voorlichting met alle medewerkers, in het Chichewa, dus ik heb ongeveer 10 woorden verstaan. Ik vond het opvallend hoe open er toch over gesproken werd en op een enkeling na ging iedereen er erg serieus mee om. Na de voorlichting kon iedereen gratis testen en als manager kon ik helaas niet achterblijven. Na 3 mislukte prikpogingen in mijn vinger (ik háát naalden) was ook ik gelukkig ‘still going strong' zoals één van mijn koks het uitdrukte. Iedereen was negatief, maar er waren ook 2 medewerkers die weigerden te testen.

Inmiddels alweer een week in het weeshuis en begin mijn routine te vinden. Open Arms ligt in het noorden van de stad en er verblijven hier 35 kinderen tussen de 0 en 2 jaar oud en 8 kinderen tussen de 2 en 5 die in een soort van ‘huis' wonen. De ontvangst is hartverwarmend, binnen de kortste keren wordt je omringt (lees: aangevallen) door kinderen die allemaal een beetje aandacht willen. Toch vond Madonna geen van de kinderen genoeg ster-potentie hebben om te adopteren en dus is ze naar een ander weeshuis gegaan. Ik kan het me moeilijk voorstellen als je die schattige kopjes ziet.

De sfeer in het weeshuis is erg goed. De ‘moeders' die elk verantwoordelijk zijn voor een aantal kinderen zijn erg aardig en de kinderen over het algemeen erg vrolijk. Om 7 uur krijgen alle kinderen tegelijk ontbijt en dan is het echt een gekkenhuis. De oudsten eten zelf hun pap, de jongste kinderen geven wij te eten. Al voordat de dag goed begonnen is, ben je dus al bedekt onder de pap en plaslucht. De kinderen worden pas na het ontbijt verschoond, als je ziet hoe ze eten snap je ook wel waarom, maar ze ruiken dus niet bepaald fris. De rest van de dag speel ik met de kinderen, help in de keuken en de laundry (er is een onophoudelijke stroom wasgoed elke dag), geef ik flesjes en hapjes, wordt ik als klimtoestel gebruikt, knuffel ik met baby's, bedenk ik spelletjes voor de oudsten, probeer ik tussendoor de namen van de kinderen en de dames te leren en ook nog een beetje Chichewa op te pikken. Kortom, best druk!

Afgelopen weekend met Harmen en een groep vrienden naar Cape Maclear geweest, 4 dagen op het strand in een heel mooi romantisch hutje. Behalve een beetje zwemmen, snorkelen en gin-tonics drinken op het strand bijzonder weinig gedaan, was echt heerlijk. Het doet je wel beseffen dat Malawi zoveel moois te bieden heeft, maar dat dit nog nauwelijks is ontdekt. Het voordeel daarvan is wel dat het heerlijk rustig is en het massa-toerisme hier niet bestaat. Geen grote betonblokken met winkelboulevards, maar alleen een paar barretjes en curio stalletjes. Als je hier bent geweest, wil je nooit meer naar de Spaanse costa en zelfs Bloemendaal heeft hevige concurrentie gekregen..

Het is opmerkelijk hoe snel je je leven in dit nieuwe land opbouwt (dat klinkt heel Bijbels, maar zo is het niet bedoeld) en de band die je krijgt met mensen. Mijn vertrek bij Africa House viel niet overal goed, maar uiteindelijk moet je toch je eigen keuzes maken en ben ik met een positief gevoel en veel goede herinneringen vertrokken. De overgang van zakenreizigers naar weeskinderen is groot, maar de uitdaging om er ook hier weer een onvergetelijke tijd van te maken nog groter!