Geen moment heb ik me echt onveilig gevoeld, ik praatte met de mensen die ik onderweg tegen kwam en liep gerust alleen op straat. Natuurlijk is het dom om in het donker in je eentje rond te gaan zwerven, maar dat doe ik in Amsterdam liever ook niet. Ik loop niet te koop met dure sieraden of apparatuur, ik zie eruit alsof ik in dagen niet heb gedoucht (enigszins beschaamd moet ik toegeven dat dit ook echt waar is) en dan op dat ene moment dat je het dus het minste verwacht wordt het besef ´this is Africa´ ineens weer duidelijk. Op klaarlichte dag overvallen door een agressieve jongeman in een donkerblauwe trui (ik zou echt een waardeloze getuige zijn voor opsporing verzocht, want verder dan het signalement zwart kom ik niet, hoe erg dat ook is..)

Nadat de ‘verdachte' om geld vraagt en ik samen met een andere vrijwilliger stug doorloop en de jongen negeer, loopt hij ineens naast me, geeft me een duw en trekt de rits van mijn rugzak open. Na een flinke graai in mijn tas rent hij weg. Hij heeft mijn camera, mijn telefoon en cash geld weten te grijpen, geen slechte vangst op een dooie zondagmiddag. Ik heb nog even de neiging om achter hem aan te rennen, maar kom snel tot het besef dat ik mijn conditie zodanig heb verwaarloosd dat hij me waarschijnlijk nog zou uitlachen ook. Ik weet me te beheersen. Het ergste is dat iemand je je gevoel van veiligheid afneemt en je nu niemand meer durft te vertrouwen. Daarnaast beperkt het ook mijn bewegingsvrijheid, omdat ik tot nog toe bijna alles te voet deed en nu voor alles een taxi of ander vervoer moet regelen.

Zoals ik al aangaf heeft het weinig zin om aangifte te doen met de illusie dat ze de dader zullen pakken, zeker met mijn geringe signalement, maar voor mijn verzekering heb ik wel een police report nodig. Moet toegeven dat ik dit in Nederland nog nooit heb gedaan, maar kan me niet voorstellen dat dit op dezelfde manier gaat:

10:30 Ik kom aan bij het politiebureau, alhoewel het meer lijkt op een verlaten cellencomplex waar zelfs een zwerver nog geen onderdak zou zoeken. De plaatselijke agent (met Ferrari t-shirt) heeft bijzonder weinig interesse maar na een paar zielige blikken van mijn kant neemt hij me mee naar het achterkantoortje.

10:40 Terwijl ik plaatsneem op een bankje waar ik bijna direct van af val kijk ik naast me en zie een exacte kopie van die grote donkere man uit de Green Mile naast me zitten. Was die niet ter dood veroordeeld? Terwijl de agent op een wit A4 velletje een paar lijnen trekt met een perforator (hij merkt nog opdat ik wel een lineaal voor hem kan kopen), hoor ik achter mij een vrouwelijke agent behoorlijk heftig tekeergaan. Als ik even later haar gezicht zie ben ik blij dat ik niet op de stoel voor haar zit. De agent neemt mijn verklaring op en ik moet bedenken wat de waarde en merknaam is van mijn telefoon en camera. Ik heb geen flauw idee, dus bedenk dit ter plekke.

10:50 De agent geeft mij de handgeschreven verklaring die we moeten gaan kopiëren (ik heb een Malawiaanse collega mee en een auto, erg handig blijkt later). We moeten met de auto een kilometer verder naar een lokaal winkeltje om de benodigde kopieën te gaan maken. Terwijl ik betaal vraag ik me af wat ze in godsnaam met 6 kopieën moeten, maar het lijkt me niet slim om daar nu over te beginnen.

11:10 Terug op ‘bureau'. Ik moet betalen voor het report, 10.000 MK. Ik ga in protest want weet dat het slechts 2.000 MK is. Dat geven ze later dan ook toe. Ik krijg te horen dat de cassier niet aanwezig is en dat we om een uur of 4 maar terug moeten komen. Ik heb inmiddels wel betaald, dat kan dan kennelijk wel.

11:30 In de auto wordt mijn collega gebeld (ik heb natuurlijk geen telefoon meer) door meneer agent dat we weer terug moeten komen.

11:40 Terug op bureau is mijn Ferrari vriend toch begonnen met het officiële document. Ik doe mijn verhaal nogmaals, moet een aantal formulieren tekenen en zie dat er slechts 2 kopieën nodig zijn. De anderen zijn voor zijn eigen voorraad vermoed ik. Dan zegt hij dat we naar de cassier toe gaan. We zijn in een 2 persoonsauto, maar heer agent komt er gezellig bij zitten. Terwijl ik tussen de 2 mannen vastgeklemd zit, probeert de agent nog een verwoedde versierpoging. Hij komt bij mij in Holland wonen om te studeren. Lijkt me verstandig, maar voel me niet direct de aangewezen persoon om hem hierbij te steunen.

11:50 De cassier (er is blijkbaar maar 1 persoon die geld mag ontvangen) blijkt bij een lokale road block te zitten. Nadat ik mijn verhaal nogmaals doe (of eigenlijk de agent) en de naam Holland vervolgens veelvuldig hoor in het daaropvolgende gesprek wil de cassier wel een bonnetje schrijven. Tergend langzaam komt er een bonnenboek tevoorschijn. Na de benodigde 4 stempels kunnen we weer terug naar het kantoor. Wederom merkt de agent tussen neus en lippen op dat ik hem altijd kan bellen, zijn nummer staat namelijk op het police report. Hij heeft er voor de zekerheid nog een extra nummer bij gezet. Het eerste zal maar buiten gebruik zijn natuurlijk..

12:10 Terug op bureau. Er is geen nietjesappraat, maar wel nietjes. Ik hoef helemaal geen nietje, maar meneer agent staat erop. Dus peutert hij met zijn vingers een nietje door de formulieren. Als ik me klaar maak om te vertrekken blijkt dat de officier eerst nog moet tekenen. Hoe kan ik zo stom zijn. Mijn formulieren gaan naar de officier die het geheel ook nog even aandachtig bestudeert. Een andere agent komt in de tussentijd vragen wat ik hier toch steeds kom doen, hij heeft me nu al 3 keer gezien. Ik antwoord dat ik me dat ook afvraag. Als de officier klaar is krijg ik dan eindelijk mijn zeer amateuristische police report. Heb ernstige twijfels of mijn Nederlandse verzekering hier iets mee kan, maar anders kan ik natuurlijk mijn nieuwe ‘vriend' bellen!